20. Partnerka w zbrodni.

Miłość cierpliwa jest. Lecz nie tylko ta łącząca kobietę i mężczyznę. Na ten przykład taka miłość do rodzeństwa jest wystawieniem człowieka na ogromną próbę. Pokonanie siłą woli chęci mordu na jednej z najważniejszych osób w Twoim życiu wcale nie jest prostym zadaniem. A mi niestety daleko było do Dalajlamy. Zresztą, mojej siostrze i jej przedślubnemu stresowi nawet buddyjski duchowny by nie pomógł.
Nie ten odcień kwiatów, sukienka nagle stała się przyciasna, tort był o dwa centymetry za mały ... jednym słowem Marta zwariowała. Każdemu z nas dostało się od niej za kompletną bzdurę. Nie dziwne iż tata wolał wycofać się z całego tego galimatiasu i wykręcić się jakąś nagle ważną sprawą.
- Będziesz brała ślub to mnie zrozumiesz! - zarzuciła mi naburmuszona, po czym zniknęła w swoim pokoju. Westchnęłam ciężko i bez słowa sprzeciwu zawiązałam tasiemkę na schodowej barierce. Lucia posłała mi porozumiewawcze spojrzenie i udała się z kwiatami przed dom.
- Odpłacisz się jej wówczas. - ze schodów zeszła mama z uśmiechem.
- I to z nawiązką! - zastrzegłam.
- Obydwie doskonale wiemy, że nie robi tego specjalnie. - pogładziła moje włosy. - Gdy ja brałam ślub z waszym ojcem, zachowywałam się podobnie. Każda panna młoda przez to przechodzi.

- Może. - mruknęłam. - Czepiła się mnie, że zbyt wolno przywiązuję te tasiemki i przeze mnie nie wyrobimy się na czas. A na Lucię fuknęła bo ... - przerwałam słysząc podjeżdżający samochód. - Czyżby tatusiowi jednak zabrakło ważnych spraw i musiał powrócić? - zironizowałam.
- Przyjechał ten, który poprawi Ci humor. - oderwała swój zadowolony wzrok od okna. Zmarszczyłam czoło nie rozumiejąc przez chwilę o czym mówi. - Oh, biegnij się przywitać! Już i tak wystarczająco długo czekałam, aby go poznać. Minuta czy dwie nie zrobią mi żadnej różnicy.
- Marco? - spojrzałam zdezorientowana na zegarek. Marta jednak miała rację. Musiałam zbyt wolno wiązać te tasiemki, ponieważ całkowicie straciłam poczucie czasu. Mary i Angel, którzy również byli zaproszeni na ślub mojej siostry, mieli podwieźć Marco do mojego rodzinnego domu. Zaproponowałam nawet, aby i Asensio zameldował się z nimi w hotelu, jednak moja matka dość szybko wybiła mi ten pomysł z głowy. Skoro ja zatrzymałam się u rodziny Marco w Holandii, on miał spędzić weekend w moim rodzinnym domu. Bez dyskusji. - Tylko ja Cię błagam ... nie wyglądaj przez okno. - zastrzegłam. Mama parsknęła śmiechem w odpowiedzi i zajęła się moją tasiemkową pracą. Mimowolnie poprawiłam włosy i wyszłam przed dom. Westchnęłam ciężko czując zdradzieckie uczucie w brzuchu, które poczułam na widok Asensio. Cholerne latające motyle! Pewnym krokiem ruszyłam w stronę samochodu, obok którego stała cała trójka. - Cóż za punktualność. - zażartowałam na powitanie.
- Marco nie chciał podpaść teściowej. - Angel puścił mi oczko.
- Nie stresuj ich bardziej. - zachichotała Mary. - Może zostaniemy i w czymś wam pomożemy?
- Uciekajcie póki możecie. Marta zwariowała. - wywróciłam oczami. - Marco jako jedyny będzie miał status gościa ochronnego, którego nadała mu moja matka. - zerknęłam kątem oka w stronę okna, w którym mignęła sylwetka mojej rodzicielki. - Nie może się doczekać aż Cię pozna. - zwróciłam się do Asensio. Ten jedynie posłał mi uśmiech i wyciągnął z samochodu wiązankę kwiatów. Uniosłam brwi ku górze.
- Mówiłem? - zaśmiał się Angel. - Widzimy się jutro. - pocałował mnie w policzek, a Marco poklepał po ramieniu. Razem z Mary wskoczyli do samochodu i odjechali w stronę wynajętego hotelu.
- Nie musiałeś.
- Musiałem. - objął mnie ręką w pasie. - Trzeba stworzyć pozory zięcia idealnego. - dodał na co spuściłam głowę. Czułam że z każdą kolejną chwilą nie dawałam sobie rady z tym wszystkim. - Myszko, co się dzieje?
- Mam ochotę stąd uciec. - mruknęłam.
- To tylko nerwowe przygotowania do ślubu.
- To jest moim najmniejszym problemem. - szepnęłam chwytając za rączkę od jego małej walizki. Oczywistym było iż Marco musiał unieść się honorem i pozwolił mi nieść jedynie bukiet kwiatów. Zaprosiłam go więc do środka, gdzie moja rodzicielka mimowolnie odsunęła się od poręczy schodów. - Mamo. Chciałam Ci przedstawić Marco.
- Witaj. - posłała mu szeroki uśmiech.
- Miło mi nareszcie panią poznać. - nonszalancko ucałował jej dłoń i podał kwiaty. - Przepraszam, że wcześniej nie było okazji. Na wiosnę trudno mi znaleźć jakąkolwiek wolną chwilę.
- Najważniejsze, że okazja ku temu się nadarzyła. - posłała mi pełne zadowolenia spojrzenie. - Jesteś może głodny? - zapytała, na co Marco zaprzeczył. - To chociaż czegoś się napijesz. Zapraszam do kuchni, bo jak widzisz mamy tu małe zamieszanie. Maria, zaraz przyjdę tylko znajdę wazon. - zwróciła się do mnie. - Dziękuję za kwiaty, są przepiękne.
- Jesteś bardzo podobna do mamy. - zagadnął mnie Marco, gdy znaleźliśmy się w dużej kuchni. Podałam mu szklankę pełną wody i usiadłam obok. Jego zainteresowane spojrzenie omiotło całe pomieszczenie. - Przytulnie tu. Miła odmiana od nowoczesności.
- Typowo hiszpańska kuchnia.
- Pełna rodzinnej miłości. - uśmiechnął się. - Myszko, wiem że to dla Ciebie trudne. - chwycił moją dłoń i lekko uścisnął. - Zachowuj się naturalnie. Tak jakbyśmy na prawdę byli razem. Po ślubie usiądziemy i poważnie porozmawiamy o wszystkim. O nas. - dodał spoglądając w moje oczy. Moje serce zabiło z powodu rodzącej się w nim nadziei. Chciałam coś dodać, lecz uniemożliwiło mi w tym pojawienie się mamy.
- Już jestem! A teraz opowiadajcie.

*

Po ciężkim dniu położyłam się wykończona. Przez sen poczułam jak Marco obejmuje mnie w pasie, a jego miarowy oddech ociera się o moją szyję. Za każdym razem gdy mieliśmy okazję, aby spać w jednym łóżku, czułam się otulona bezpieczeństwem. Żartowałam nazywając go grzejniczkiem, jednak od jego klatki piersiowej biło przyjemne ciepło, które otulało mnie do snu. I te sny z nim w roli głównej!
Był jak narkotyk od którego z każdym kolejnym dniem się uzależniałam. Przez dotyk jego dłoni na moim ciele traciłam resztki jakiejkolwiek samokontroli. Wszystkie zapewnienia iż powinniśmy przystopować odchodziły w zapomnienie gdy wpijał się namiętne w moje usta. Był inny niż jego poprzednicy, a może to moje ciało inaczej na niego reagowało.
Westchnęłam błogo czując jego dłoń na wewnętrznej części mojego uda. Powolnym ruchem sunęła ona co raz wyżej i wyżej ... uchyliłam usta i mocniej zacisnęłam powieki. Doskonale wiedziałam co się za chwilę stanie. Obudzę się w kulminacyjnym momencie, wściekła na cały świat. Zrezygnowana poddałam się wtulając w poduszkę. Skupiłam się na tym cudownym uczuciu, który z każdą sekundą zbliżał mnie do wybuchu. W pewnym momencie zamarłam z głuchym jękiem. Kilka sekund zajęło mi, aby zrozumieć że to wcale nie był sen.
- Marco ... - wydukałam patrząc na niego nieprzytomnie.
- Dzień dobry. Wiesz, że jesteś niesamowicie seksowna z samego rana? - błysnął swoimi zębami w cwaniackim uśmiechu. - I bardzo spięta, a raczej ... byłaś. - dodał. Czując buzującą w moich żyłach adrenalinę, pchnęłam go na plecy i sama usadowiłam się na jego biodrach. Jęknął zadowolony gdy złączyłam nasze usta w namiętnym pocałunku. Scałowywałam jego policzki, żuchwę, szyję oraz umięśnioną klatę i brzuch. Za każdym razem gdy moje usta stykały się z jego rozgrzaną skórą, mięśnie napinał do granic możliwości. Oczy pociemniały mu z pożądania, co tylko pchnęło mnie do otchłani szaleństwa. Jednym ruchem podciągnął mnie ku górze i wręcz zdarł ze mnie zbędną koszulkę nocną. Odchyliłam głowę wbijając palce w jego włosy gdy zajął się moimi piersiami. Był cudowny. Jego dłonie i usta doskonale wiedziały czego oczekiwało moje ciało. Nigdy nie myślał o sobie, jakby przyjemność sprawiało mu doprowadzanie mnie do szaleństwa. Przy nim czułam się jak stuprocentowa kobieta, odpowiednio traktowana przez swojego mężczyznę. Kochałam go i pożądałam jak żadnego innego wcześniej.
Pewnym ruchem przerzucił mnie na plecy. Instynktownie objęłam jego sylwetkę nogami. Marco oparł swoje czoło o moje i przyłożył palec do ust, nakazując mi abym postarała się być cicho. Kiwnęłam głową wiedząc, że to wcale nie będzie takie proste. Nasze ciała złączyły się w jedno, jakby były dla siebie stworzone, a może była to jedynie myśl zakochanej kobiety, która rozpaczliwie pragnęła, aby było to prawdą. Odpowiadałam na jego ruchy, zagryzając usta bądź wpijając się rozpaczliwie w jego własne. Moim ciałem zatrząsł intensywny dreszcz cudownej rozkoszy, w tym samym momencie gdy Marco wtulił się w moją szyję i zamarł.
- Maria! - Marta zadudniła w drzwi.
- Zaraz przyjdę! - odkrzyknęłam po chwili. Przełknęłam ciężko ślinę, a włosy przeczesałam dłonią. Jeszcze tak do końca nie docierało do mnie to, co się wokół mnie dzieje. W głowie nadal przeżywałam wydarzenia sprzed kilku minut.
- Ma wyczucie czasu. - wysapał Marco.
- My ... powinniśmy ...
- Najpierw musimy wydać Twoją znerwicowaną siostrę za mąż. Potem będziemy mieli mnóstwo czasu na rozmowy. - pogładził mój policzek. Kiwnęłam głową na zgodę, po czym niechętnie opuściłam łóżko.

*

mariapombo : Ślub Marty i Luisa 👰🤵 Cieszę się waszym szczęściem kochani. Kocham was 💕

📸 by marcoasensio10

Cała moja wściekłość na Martę minęła gdy stanęła przede mną w sukni ślubnej. A gdy weszła do kościoła z dumnym tatą u boku, z Paulą i Carlotą sypiącymi płatki kwiatów, nie próbowałam nawet ukryć łez wzruszenia. Z wdzięcznością odebrałam od Marco chusteczkę i ocierałam nią swoje oczy. Poczułam jak splata swoją dłoń z moją i lekko ściska. Emocje ścisnęły moje gardło i jedyne na co było mnie stać, to spojrzeć z niewidzialną czułością na jego skupiony na ceremonii profil.
Wzięłam głęboki oddech gdy nadeszła moja chwila. Skinęłyśmy na siebie z Lucią, po czym stanęłyśmy przed wszystkimi. Od paru tygodni przygotowywałyśmy przemówienie, które miało być niespodzianką dla Marty. Doszłyśmy jednak do wniosku, że spontaniczność będzie o wiele lepsza niż czytanie z kartki.
- Chciałyśmy zacząć od tego, że to wcale nie jest ten moment, gdy ksiądz prosi o zabranie głosu przez ludzi, którzy mają coś przeciwko zawarciu małżeństwa. - zapewniła Lucia, rozbawiając gości. - Zapewniamy również, że odpowiednio prześwietliłyśmy przeszłość Luisa. W końcu nie oddamy naszej siostry byle komu.
- Choć z drugiej strony to zawsze jeden problem z głowy. - dodałam wymieniając z Lucią rozbawione spojrzenia. - Tata zawsze powtarzał, że nie odda nas byle komu. Że jeśli odda nas komuś w tym miejscu w którym aktualnie się znajdujemy, to tylko i wyłącznie wyjątkowej osobie. Wspólnie doszłyśmy do wniosku iż Luis właśnie taką osobą jest. Bo jeśli ktoś jest w stanie wytrzymać humory Marty to tylko wyjątkowy człowiek.
- Wielokrotnie prosiłyśmy rodziców o braciszka. W sumie Maria miała nim być, ale jedyne co miała z chłopaka to obdarte kolana i łobuzerski charakter. - Lucia wymownie skinęła na moją osobę. - Ale dzisiaj nasze marzenie się spełnia ponieważ Luis wchodzi do naszej rodziny, dzięki czemu razem z Marią zyskamy upragnionego brata. - narzeczony naszej siostry zacisnął swoje usta w wąską linię, wyraźnie poruszony naszymi słowami. - Szczęście Marty jest naszym szczęściem. Dorosłyśmy i nadszedł moment, aby każda z nas poszła swoją drogą. Ale nie oznacza to, że się od siebie oddalimy. Wprost przeciwnie. W końcu każda żona potrzebuje siostry, której może ponarzekać na męża w środku nocy. Bądź podrzucić dziecko w kryzysowym momencie ... w swoim czasie oczywiście. Gdy byłyście małe, obiecałyśmy sobie że zawsze będziemy razem. I mamy zamiar dotrzymać danego sobie słowa.
- Luis, czy tego chcesz czy też nie, będziesz musiał podzielić się z nami swoją ukochaną. - posłałam mu uśmiech który odwzajemnił, po czym przeniosłam swoje spojrzenie na poruszoną Martę. - Możemy się przez większość czasu kłócić, rzucać w siebie czym popadnie, doprowadzać nawzajem do szału, ale nie zmieni to faktu, że się kochamy i rzucimy za sobą w ogień. - głos mi się załamał. - Ty i Lucia jesteście osobami, którym ufam bezgranicznie i wiem, że zawsze będę miała w was wsparcie, nawet wtedy gdy będę popełniała największe błędy w swoim życiu.
- Chciałyśmy żebyś o tym wiedziała. - dodała Lucia. Wzruszona Marta podeszła do nas i mocno przytuliła. Z nad jej ramienia spojrzałam na ojca, który ocierał łzy ze swoich policzków. Skinął na mnie głową, z wymalowaną dumą w swoich oczach.
Po chwili wróciłam na swoje miejsce. Z uśmiechem spoglądałam jak Luis z Martą składają wzruszającą przysięgę małżeńską. Do dzisiaj pamiętałam jak moja siostra w dzieciństwie zarzekała się iż nigdy nie wyjdzie za mąż. Jak widać na załączonym obrazku, życie pisało swoje własne scenariusze.

*

Przyjęcie weselne, mimo absurdalnej paniki Marty, było niezwykle udane. Szerokie uśmiechy nie schodziły z twarzy przybyłym gościom. Ja sama miałam okazję, aby porozmawiać z dawno nie widzianymi członkami rodziny, co oczywiście miało i swoje minusy. Za każdym razem musiałam ucinać wszelakie spekulacje dotyczące moich ślubnych planów. Podkreślałam z uśmiechem że to dzień Marty i na tym powinniśmy się skupić.
Z tego też powodu czułam wyrzuty sumienia związane z Marco. Co rusz musiałam się od niego oddalać, co dla osoby, wokół której znajdowały się sami obcy ludzie, wcale nie było komfortową sytuacją. Na całe szczęście był Angel z Mary z którymi siedzieliśmy przy stoliku.
- Dzisiaj po raz pierwszy poczułem, że dobrze sobie poradziłem z wychowaniem was. - wyznał tata, okręcając mnie wokół własnej osi na środku parkietu. - Czuję się o wiele spokojniej z myślą iż jesteście blisko ze sobą. A po za tym pięknie dzisiaj wyglądacie. Wszystkie.
- Przemówienia są naszą specjalnością. - uśmiechnęłam się.
- To prawda. Do dzisiaj pamiętam wasz występ z okazji naszej rocznicy ślubu. - zaśmiał się. - Pokłóciłyście się przy tym okropnie. Tak bardzo chciałyście, aby było idealnie. Tamtego dnia doszliśmy z mamą do jednego wniosku. Każda z was jest inna. Macie inne charaktery, zainteresowania, gusta ... razem jesteście mieszanką wybuchową, która rozświetla nasze życie. Chcemy dla was jednego. Szczęścia. Dlatego chciałem Cię o to zapytać. Jesteś szczęśliwa?
- Tato ...
- Maria, widzę że coś jest nie tak. - westchnął. - Widzę jak na niego patrzysz, ale w Twoich oczach odbija się smutek. Dlaczego? Wydawało mi się, że to dobry chłopak. Ale jeśli Cię rani ...
- Wprost przeciwnie. - westchnęłam. - Po prostu muszę usiąść i uporządkować swoje życie. Mam wrażenie, że pogubiłam się w tym wszystkim. - uśmiechnęłam się smutno. - Źle zaczęliśmy z Marco i to nie daje mi spokoju.
- Kochasz go?
- Tak. - szepnęłam.
- Powinnaś od tego zacząć. Reszta jest nie ważna. - dodał gdy piosenka do której tańczyliśmy się skończyła. - Oddam Ci ją na chwilę. - zwrócił się do kogoś za moimi plecami. Odwróciłam głowę w stronę uśmiechniętego Marco. - A jeśli chcesz na zawsze, to musisz sobie zasłużyć. Tak jak Luis. - poklepał go po ramieniu i odszedł do gości.
- Mogę? - Marco wyciągnął ku mnie dłoń.
- Oczywiście. - odparłam. Ułożył dłoń na dole moich pleców i przysunął do siebie delikatnie. Nasze palce splotły się ze sobą. Słysząc głos Alejandro Sanz'a płynący z głośników nie potrafiłam się nie uśmiechnąć. Z błogością ułożyłam głowę na męskim ramieniu i przymknęłam powieki kołysząc się w rytmie jednej z moich ulubionych piosenek. Dłoń Marco leniwie błądziła po moich plecach, aż zatrzymała się na samym ich krańcu. Dzisiaj kompletnie mi to nie przeszkadzało i nie miałam morderczych myśli, aby kopnąć go w kostkę. Tak wiele zmieniło się przez te kilka miesięcy.
- Pięknie dzisiaj wyglądasz. - wyszeptał mi do ucha.
- A Ty jak milion dolarów w tym garniturze. - uniosłam głowę. Kąciki jego ust uniosły się zadziornie ku górze. - Potrafisz tańczyć dzieciaku. - zauważyłam z aprobatą.
- Zaskoczona?
- Zaskakujesz mnie odkąd wparowałeś do mojej garderoby.
- Musisz przyznać, że idealnie z tego wybrnąłem.
- Mr. & Mrs. "M". - parsknęłam na samo wspomnienie.
- Moja partnerka w zbrodni. - nachylił się i złożył na moich ustach subtelny pocałunek. Pełen niewidzialnej czułości. Znów ułożyłam głowę na jego ramieniu, czując jak mocniej mnie do siebie przytula. W tym momencie wiedziałam jedno. Mogłabym przetańczyć całą noc w jego ramionach.

Wiem, że trochę mnie kochasz.
Z Twoją małą twarzyczką na moim ramieniu.
Spójrz, kto śpiewa.
To głos mojej duszy.

***

Miłego weekendu wam życzę :)